در ساختمان‌سازی به سویه ی بیرونی یک ساختمان نما گفته میشود.به طور کلی نمای ساختمان از دو عنصر اصلی تشکیل شده که شامل ارکان و اجزا می باشد ارکان نما، ریتم های عمودی و افقی و سطح آسمانه (سقف) یک بنا محسوب می شود و تمامی جزییاتی که در دید ۱۴۰ درجه عمودی و ۱۶۰ درجه افقی دید انسان میشود و همچنین طراحی درب و پنجره اجزا یک نمای خانه محسوب می شود. در طراحی نمای ساختمان ،برخی از معماران بر این باورند که نما مهم‌ترین بخش به‌شمار می‌رود ، زیرا نما چارچوب کار برای بقیه اجزای ساختمان را مشخص می‌کند. برخی از نماها به حسب قدمت و سبک ،ارزش تاریخی دارند و در کشورهای گوناگون قوانین سختگیرانه‌ای در مورد موضوع تغییر نما وجود دارد که برخی از این قوانین هر گونه دگرگونی در نماهای تاریخی و یا حتی در مجاورت آن را ممنوع می‌کند. در معماری سنتی ایرانی، آرایشی که پس از پایان کار ساختمان بر آن بی فزایند را آمود می‌گویند ، مانند تزیین الحاقی، نماسازی سنگی یا آجری، کاشیکاری و گچبری که در اکثر موارد کارکرد سازه ایی ندارد. نمای ساختمان شامل دو سوی اصلی ساختمان یا بیشتر می باشد ، قسمت ورودی پشت بام و ورودی اصلی ساختمان بسته به شکل و نوع زمین می‌باشد در اغلب کشورها طراحی و ساخت این قسمت‌ها برای همخوانی نما با بافت قالب زیر نظر سازمان‌های شهری صورت میگیرد.
نمای ساختمان به عنوان اولین مولفه ای که از ساختمان در معرض دید مخاطب قرار میگیرد، همانند یک لباس معرف شخصیت و هویت درون خود است. یک نمای ایده آل میتواند به اندازه ی کافی مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد. سبک معماری نما و متریال مصرفی و کمیت و کیفیت جزئیات در طراحی نما وابسته به این است که بهره بردار بخواهد چه نوع تاثیری روی مخاطب خود بگذارد و یا اینکه بخواهد چه تاثیری بگیرد. از چالش های طراحی نما ، سرعت زیاد تحولات و پیشرفت های این دانش است، دانش طراحی نما همواره در حال تحول و به روز شدن است. همچنین جذاب ماندن طرح نما در طول زمان ، از ویژگی های پنهان یک نمای ایده آل است که ممکن است مخاطب در لحظه اول بدلیل هیجانات مختلف متوجه آن نشود. از این رو استفاده از هندسه هایی که طبیعت انسان با آن سازگار است یکی از روش هایی است که یک طراح برای ماندگار کردن یک اثر در طول زمان باید از آن استفاده کند.